— Гэта просьба чалавека, які заслугоўвае ўсялякай пашаны, і адзінае яго жаданне — гэта зрабіць цябе шчаслівай, — сказала манахіня. — Ці ведаеш, пра каго я кажу?
Тады Фэрміна Даса ўцяміла. Яна спытала сябе, якім чынам аказалася палюбоўным пасланцом жанчына, якая скамечыла яе жыццё з-за наіўнага ліста, але не адважылася сказаць пра гэта ўслых. І адказала яна інакш, сцвердзіла, што так, ведае гэтага чалавека і менавіта таму разумее, што ён не мае ніякага права ўмешвацца ў яе жыццё.
— Ён толькі просіць цябе аб сустрэчы на пяць хвілін, — настойліва тлумачыла манахіня. — Я ўпэўненая, твой бацька не будзе пярэчыць.
Фэрміна Даса яшчэ больш узлавалася ад аднае думкі, што бацька мог быць саўдзельнікам і пагадзіцца на падобны візіт.
— Мы бачыліся двойчы, калі я хварэла, — адказала яна манахіні. — Цяпер неабходнасці няма.
— Для любой жанчыны з ілбом вышынёю хоць бы ў два пальцы гэты чалавек — дарунак нябёсаў, — безапеляцыйна настойвала манахіня.
Яна ўзнёсла ўзялася расхвальваць ягоныя чалавечыя дабрадзейнасці, адданасць веры, яго высокае прадвызначэнне служыць пакутнікам. З гэтымі словамі яна дастала з рукава залаты ружанец з Хрыстом са слановае косці, пакруціла перад вачыма Фэрміны Дасы. Гэта была сямейная рэліквія больш чым стогадовае даўніны работы сіенскага майстра, яе нават блаславіў папа Клімент IV.
— Гэта табе.
Фэрміна Даса адчула нястрымны прыліў крыві і раптам адважылася.
— Даруйце, — прамовіла яна, — але як вы можаце спрыяць яму, калі ўважаеце, што каханне — грэх?
Манахіня Франка дэ ля Люс зрабіла выгляд, нібыта не зразумела яе, але ейныя павекі ўсё ж звузіліся. Яна працягвала круціць перад вачыма залаты ружанец.
— Лепш пагадзіся са мною, — сказала яна, — інакш пасля мяне можа прыйсці сеньёр арцыбіскуп, а з ім не пажартуеш.
— Няхай прыходзіць, — адказала Фэрміна Даса.