Аднаго дня, на вялікім перапынку, Тэрэза павяла Мэгі ў кафэ, каб пазнаёміць з бацькамі, старэйшымі сёстрамі і братамі. Усе яны прыйшлі ў захапленне ад агністага золата яе валасоў, а яе ўразіла іх смуглая, цёмнавалосая прыгажосць, і, калі Мэгі ўзняла на іх свае вялікія шэрыя прамяністыя вочы, яна здалася ім маленькім анёлам. Ад маці Мэгі перадалася нейкая ледзь улоўная арыстакратычнасць — усе адразу яе адчувалі, і сям’я Анунцыо не была выключэннем. Як і Тэрэзе, ім захацелася чым-небудзь дагадзіць ёй, і яе пачаставалі вялікімі, тлустымі скрылікамі бульбы, падсмажанымі ў гаршчочках, дзе сквірчэў авечы лой, і надзіва смачнай, без ніводнай костачкі, рыбай, што смажылася, папярэдне абмакнутая ў рэдкае цеста, у дымлівым лоі тамсама, дзе і бульба. Мэгі ніколі яшчэ так смачна не ела, і яна б з ахвотай часта прыходзіла ў гэтае кафэ снедаць. Але каб мець такую прыемнасць, трэба было атрымаць дазвол маці і сясцёр-манашак.
Дома ад Мэгі толькі і чулі: «Тэрэза кажа» і «Ведаеце, што Тэрэза зрабіла?», пакуль Пэдзі не зазлаваў і не гаркнуў на ўсё горла, што досыць ужо наслухаўся пра гэту Тэрэзу.
— He ведаю, ці так ужо і добра вадзіцца з італьянчыкамі, — прабурчаў ён з чыста брытанскім, прыроджаным недаверам да цемнаскурых і да выхадцаў з Міжземнамор’я. — Італьянцы народ брудны, дачушка мая Мэгі, яны рэдка калі мыюцца, — запінаючыся, растлумачыў ён, звяўшы пад пакрыўджаным і дакорлівым позіркам Мэгі.
Апанаваны рэўнасцю, Фрэнк пагадзіўся з ім. I дома Мэгі ўжо радзей загаворвала пра сваю сяброўку. Але неадабрэнне бацькоў і брата не магло перашкодзіць гэтай дружбе, якая і без таго абмяжоўвалася сценамі школы, бо жылі яны далёка адна ад адной; а Боб з малодшымі хлопчыкамі толькі радаваліся, што ўвесь свой вольны час яна аддавала Тэрэзе, — на перапынках яны маглі бегаць на школьным двары, колькі душа пажадае, быццам сястрычкі іхняй там зусім не было.
Таемныя кручкі і рысачкі, якія сястра Агата бясконца выводзіла на класнай дошцы, пачыналі паступова набываць сэнс, і Мэгі даведалася, што, калі стаіць знак трэба скласці ўсе лічбы разам, а калі знак «—», дык ад таго, што напісана наверсе, трэба адкінуць тое, што стаіць унізе, і пад канец атрымаецца менш, чым было ў пачатку. Яна была дзяўчынка кемлівая і, магчыма, стала б выдатніцай, калі б толькі магла перамагчы страх перад сястрой Агатай. Але як толькі да яе паварочваліся гэтыя пранізлівыя вочы і сухі старэчы голас кідаў ён адрывістае пытанне, Мэгі пачынала мямліць і заікацца і ўжо нічога не цяміла. Арыфметыка давалася ёй лёгка, але калі яе выклікалі і трэба было ўголас паказаць, як хутка яна ўмее лічыць, дзяўчынка забывалася, колькі два ў два. Чытанне шырока расчыніла перад ёю дзверы ў цудоўны свет, такі дзівосны, што яна не магла ад яго адарвацца, але калі сястра Агата загадвала ўстаць і прачытаць якую-небудзь мясціну ў кнізе, Мэгі ледзьве магла вымавіць слова «кошка», не кажучы ўжо пра слова «мяўкаць». Ёй здавалася, што яна вечна будзе калаціцца ад з’едлівых заўваг сястры Агаты і залівацца чырванню ад сораму, што з яе смяецца ўвесь клас. Бо менавіта яе грыфельную дошку выстаўляла ўсім напаказ сястра Агата, яе старанна спісаныя лісты паперы паказвала ўсёй школе як прыклад брыдкай неахайнасці. Некаторыя вучні з багацейшых сем’яў былі шчаслівымі ўладальнікамі гумак, але ў Мэгі сціркай служыў кончык насліненага пальца, якім яна церла зробленую ад хвалявання памылку, пакуль папера не аддзіралася маленькімі скрутачкамі і напісанае не расплывалася бруднымі зацёкамі. Ад такога сцірання ў паперы прадзіраліся дзіркі, і яно было строга забаронена, але Мэгі ішла на ўсё, абы пазбегнуць суровага асуджэння сястры Агаты.
Да паяўлення Мэгі ў школе галоўнай мішэнню для дубца і злога языка сястры Агаты быў Сцюарт. Але Мэгі аказалася куды лепшай мішэнню, бо журботны спакой хлопчыка і яго ледзь не святая адчужанасць былі занадта цвёрдыя арэшкі нават для сястры Агаты. А Мэгі, хоць адчайна і старалася паводзіць сябе, як загадаў усім малым Кліры Фрэнк, калацілася ўсім целам і чырванела як бурак. Сцюарт моцна перажываў за сястру, стараўся аблегчыць яе пакуты, адцягваючы на сябе гнеў манашкі. Тая ўмомант разгадвала яго хітрыкі і толькі яшчэ больш злавала ад такой згуртаванасці племені Кліры — паміж хлопчыкамі яна даўно ўжо гэта заўважыла, а цяпер вось яшчэ і дзеўчанё гэтае. Калі б у сястры Агаты хто спытаўся, чым іменна яе абураюць гэтыя Кліры, яна не знайшла б адказу. Але ёй, старой манашцы, такой азлобленай і расчараванай тым, як склалася яе жыццё, нялёгка было праглынуць такую пілюлю — гэтых гордых і чуллівых Кліры.