За лічаныя секунды яны прамоклі да ніткі, і гэтак жа імгненна размокла спечаная сонцам зямля. Тонказярністая, сыпкая глеба ператварылася ў мора гразі, коні грузлі ледзь не па самыя калені, насілу прабіраліся праз яе. Дзе засталася трава, коннікам яшчэ ўдавалася рухацца хутка, але бліжэй да ракі, дзе траву ўшчэнт вытаптала жывёла, ім давялося спешыцца. Без седакоў коні пайшлі лягчэй, але Фрэнк не мог утрымацца на нагах — было горш, чым на катку. На карачках яны караскаліся па крутым схіле да рэчкі, але, крыху падняўшыся, саслізгвалі ўніз. Брукаваную пераправу вада звычайна пакрывала не больш як на фут, а цяпер цераз брод імчаўся пеністы паток у чатыры футы глыбінёй; Фрэнк пачуў, як рагатнуў свяшчэннік. Коней падганялі крыкамі, ляпалі іх па баках наскрозь прамоклымі капелюшамі, і тыя нарэшце шчасліва выбраліся на другі бераг, але Фрэнку і айцу Ральфу гэта ніяк не ўдавалася: крыху паднімуцца і зноў коўзаюцца ўніз. Айцец Ральф прапанаваў залезці на вярбу, але тут падаспеў Пэдзі — убачыў коней без седакоў, устрывожыўся і кінуўся з вяроўкай да рэчкі — і выцягнуў іх наверх.
Ад запрашэння зайсці да іх айцец Ральф адмовіўся — усміхаючыся, пакруціў галавой.
— Мяне чакаюць у Вялікім доме, — сказаў ён Пэдзі.
Мэры Карсан пачула яго голас раней за каго з прыслугі, бо, абагнуўшы дом, ён падышоў да параднага хода — падумаў, што так хутчэй дабярэцца да свайго пакоя.
— Такога я вас не пушчу, — сказала яму гаспадыня з веранды.
— Тады зрабіце ласку, дайце мне парачку ручнікоў і мой сакваяж.
Без ценю сарамлівасці стаяла яна каля прачыненых шкляных дзвярэй сваёй гасцінай і глядзела, як ён сцягвае кашулю, боты, брыджы і выцірае з сябе гразь.
— Ніколі не бачыла мужчыны прыгажэйшага за вас, Ральф дэ Брыкасар, — сказала Мэры Карсан. — Чаму так многа прыгажуноў сярод свяшчэннікаў? У ірландцаў прырода такая? Вельмі прыгожы народ ірландцы. Ці, можа, прыгожыя мужчыны шукаюць у сане сховішча ад непрыемнасцей, да якіх часта прыводзіць такая знешнасць? Ручаюся, усе дзеўкі ў Джылі сохнуць ад кахання да вас.
— Я даўно ўжо навучыўся не звяртаць увагі на ўлюблівых дзяўчат, — засмяяўся айцец Ральф. — Ёсць такія, што гатовы закахацца ў любога свяшчэнніка, якому менш за пяцьдзесят, а калі яму няма яшчэ трыццаці пяці, дык такі свяшчэннік — прадмет кахання ўсіх. Але адкрыта спакусіць мяне спрабуюць толькі пратэстанткі.
— Ад вас ніколі не пачуеш шчырага адказу на пытанне, так? — Мэры Карсан выпрасталася і паклала далонь яму на грудзі. — Вы сібарыт, Ральф, вы прымаеце сонечныя ванны. Такі загар у вас усюды?
Усміхнуўшыся, айцец Ральф нахіліў галаву і пасмяяўся ёй у валасы, расшпіліў баваўняныя споднікі; яны саслізнулі на траву, ён адкінуў іх нагой і стаяў, як статуя Праксіцеля, а Мэры Карсан абышла вакол яго, няспешна агледзела з усіх бакоў.
Падзеі апошніх двух дзён поўнілі яго сэрца радасцю, узрадавала і раптоўнае ўсведамленне таго, што Мэры Карсан больш уразлівая і слабая, чым ён сабе ўяўляў; але ён ведаў яе добра і таму, нічым не рызыкуючы, спытаўся:
— Вы што ж, Мэры, хочаце, каб я заняўся з вамі любоўю?
Яна паглядзела на яго ніклы сорам і насмешліва фыркнула:
— I ў думках не было прычыняць вам такі клопат! А вам наогул патрэбны жанчыны, Ральф?
Ён пагардліва ўскінуў галаву:
— He!