— Я думаю, што гэта не вітаецца этыкай.
Доктар, мокры ад поту, нібыта залез у сажалку апрануты і пасля выйшаў на бераг, выцер рукі і твар ручніком.
— Этыка, — адказаў ён, — мяркуе, што дактары драўляныя.
Яна ўдзячна працягнула яму руку.
— Мала што я падумала, гэта не азначае, што нельга, — шапнула яна. — Уяві сабе, што такое для беднай негрыцянкі, як я, быць даспадобы чалавеку з такой шумнай славай.
— Я не пераставаў думаць пра вас ні на імгненне, — прызнаўся ён.
Прызнанне было гэтак трапяткім, як і вартым жалю. Аднак яна ўратавала яго ад збянтэжанасці гучным шчырым смехам, ад якога стала светла ў спальні.
— Я зразумела гэта, калі зірнула на цябе ў шпіталі, доктар, — патлумачыла яна. — Я негрыцянка, але ж не пачвара.
Іхныя адносіны складаліся далёка не проста. Сеньярыта Лінч хацела мець незаплямленую годнасць, хацела ўпэўненасці ў каханні, і лічыла, што цалкам гэтага заслугоўвае. Доктару Урбіна яна дазваляла ўсяляк спакушаць яе, але не заходзячы, аднак, у спальню нават у тых выпадках, калі яна была адна ў доме. Самае большае, што яна дазваляла яму, быў паўтор цырымоніі агляду, мацанне і праслухоўванне, як ён хацеў, з этычнымі парушэннямі, але не здымаючы з яе вопраткі. Са свайго боку, праглынуўшы кручок, ён не мог выпусціць нажыўку і таму не спыняўся, круціўся ля яе штодня. З прычын чыста практычнага плана працяглая сувязь з сеньярытай была амаль немажліваю, аднак доктар выявіўся занадта слабавольным, каб спыніцца своечасова, таксама як пазней яму не хапіла духу працягваць. Ён проста дайшоў да межаў мажлівасці.