Дзяўчынка бязладна церабіла нейкі вялікі вузел у валасах у Агнесы, як раптам здарылася бяда. Валасы адарваліся, усе разам, і павіслі скамечаным комам на зубах грабеньчыка. Над высокім гладкім ілбом Агнесы не аказалася нічога — ні голага чэрапа, ні нават цемені. Проста жудасны чорны правал. Мэгі здрыганулася ад жаху, але нахілілася да лялькі і зазірнула ў адтуліну. Там ледзь угадваліся перавернутыя абрысы шчок і падбародка; праз крышачку раскрытыя губы ўсярэдзіну ледзь пранікала святло, і на яго фоне чорным сілуэтам праступалі зубы — як у звярынай пашчы, а над усім гэтым на драцяным прутку, які бязлітасна працінаў галаву, віселі вочы Агнесы — два страшныя цвёрдыя шарыкі.
Мэгі пранізліва закрычала, неяк зусім не па-дзіцячы, шпурнула ляльку на зямлю, закрыла твар рукамі і гучна заплакала, калоцячыся ўсім целам. Неўзабаве адчула, што Фрэнк бярэ яе далоні, падымае на рукі і пяшчотна туліць яе тварык да сваёй шыі. Мэгі моцна абняла брата, шукаючы ў яго суцяшэння; яго блізкасць крыху супакоіла дзяўчынку, і яна нават падумала, як хораша пахне ад Фрэнка — коньмі, потам, жалезам.
Калі Мэгі зусім супакоілася, Фрэнку ўдалося выпытаць у яе, што здарылася; ён падняў ляльку і здзіўлена паглядзеў у пусты яе чэрап, намагаючыся ўспомніць, ці мучылі і яго ў маленстве таемныя страхі. Але ў яго памяці загойсалі толькі вобразы людзей, ажылі перашэпты, суровыя позіркі. Прыгадаўся твар маці, змораны і бянтэжлівы, дрыжанне пальцаў, калі яна трымала яго за руку, яе паніклыя плечы. Што ж такое ўбачыла Мэгі, што гэтак перапужалася?
Яна наўрад ці расхвалявалася б так, калі б, сарваўшы валасы з галавы Агнесы, убачыла кроў, падумаў ён. Кроў — справа будзённая: у сям’і Кліры, прынамсі, кожны тыдзень што-небудзь здараецца і ў каго-небудзь шчодра льецца кроў.
— Яе вочы, вочы! — зашаптала Мэгі, упарта не адводзячы позірку ад лялькі.
— У цябе ж, Мэгі, не лялька, а цуд, — прамармытаў Фрэнк, зарываючыся тварам у валасы сястрычкі. Якія яны ў яе прыгожыя, густыя, яркія!
Паўгадзіны ён ласкава ўпрошваў дзяўчынку, пакуль яна згадзілася павярнуцца тварам да Агнесы, і яшчэ з паўгадзіны патраціў на тое, каб угаварыць яе зноў зазірнуць у бясцеменны чэрап лялькі.
Фрэнк паказаў ёй, як зроблены вочы, як дакладна нанізаны на дроцік, каб не крывіліся, не касілі і лёгка адплюшчваліся і заплюшчваліся.
— А зараз пойдзем дамоў, — сказаў ён, вышэй ускінуў на руках Мэгі і ўціснуў ляльку паміж сабой і дзяўчынкай. — Папросім маму прывесці яе ў парадак, добра? Адзежку памыем, адпрасуем, зноў прыклеім валасы. А з жамчужынак гэтых я зраблю табе шпількі, самыя сапраўдныя, каб не выпадалі, і тады ладзь ужо ёй якія хочаш прычоскі.
Фіёна Кліры абірала на кухні бульбу. Гэта была вельмі прывабная жанчына, надзіва прыгожая, але суровага і строгага выгляду; росту ніжэй сярэдняга, стройная, з тонкім станам, які ані не расплыўся ў таліі, хоць жанчына вынасіла і нарадзіла на свет шасцярых дзяцей. На ёй была доўгая шэрая міткалёвая сукенка, якая ледзь краналася падолам бездакорна чыстай падлогі; спераду сукенку прыкрываў шырокі белы накрухмалены фартух на шлейках, завязаны на спіне ў поясе акуратным каляным бантам.
Жыццё Фіёны з тае хвіліны, як яна падымецца з ложка і аж пакуль зноў не ляжа спаць, праходзіла на кухні і ў гародчыку-садзе за домам, і яе простыя чорныя чаравікі тупалі па адным і тым жа коле — ад пліты да ночваў, ад ночваў да вяроўкі з бялізнай, адтуль да градак з агароднінай і зноў да пліты.
Яна паклала нож на стол, пільна паглядзела на Фрэнка з Мэгі, і куткі яе прыгожых вуснаў апусціліся.
— Я дазволіла табе апрануць яшчэ з раніцы тваю самую лепшую, святочную сукенку пры адной умове, Мэгі, — каб ты яе не пэцкала. А зірні на сябе! Якая ты мурза!