— Ну як ты, Фія? — запытаўся ў жонкі Пэдрайк Кліры.
— А нічога, усё добра, Пэдзі. Ты сёння ўжо скончыў там, на ніжнім участку?
— Ага, скончыў усё. Заўтра з самага ранку пачну на верхнім. Госпадзі, як я стаміўся!
— Дзіва што. Макферсан зноў даў табе гэтую наравістую кабылу?
— I правільна. Што ж, па-твойму, ён возьме скаціну тую сабе, а мне дасць дэраша, га? Так рукі баляць у плячах, быццам іх выдзерлі з суставаў. Далібог, больш упартай кабылы ва ўсёй Новай Зеландыі не знойдзеш.
— Ну, нічога. У старога Робертсана ўсе коні добрыя, а ты ж ужо хутка пяройдзеш да яго.
— Хоць бы ўжо хутчэй. —Ён набіў люльку танным тытунём і з вялікай бляшанкі, што стаяла каля пліты, выцягнуў васковы кнот. На міг усунуў яго праз адчыненыя дзверцы топкі, і кнот загарэўся; Пэдрайк адкінуўся ў крэсле і зацягнуўся дымам так глыбока, што ў люльцы нават забулькала. — Ну, як ты, дачушка, адчуваеш сябе ў чатыры гады? — спытаўся ён у Мэгі.
— Вельмі добра, татачка.
— Мама ўжо дала табе падарунак?
— Ой, татачка, гэта вы з мамай здагадаліся, што мне вельмі хацелася Агнесу?
— Агнесу? — Пэдрайк усміхнуўся і, кінуўшы хуткі позірк на Фію, запытальна ўскінуў бровы. — Значыць, яе зваць Агнеса?
— Ага. Яна вельмі прыгожая, татачка. Я на яе цэлы дзень магла б глядзець.
— Шчасце яшчэ, што ў Мэгі ёсць на што глядзець, — хмурна сказала Фія. — Джэк з Х’югі забралі ў яе ляльку, перш чым бедная дзяўчынка паспела як след яе разгледзець.
— Ну, хлапчукі ёсць хлапчукі. Моцна папсавалі?
— Яшчэ можна паправіць. Фрэнк не даў ім даламаць.
— Фрэнк? А што ён тут рабіў? Яму трэба было ўвесь дзень працаваць у кузні. Хантэр з варотамі падганяе.
— Ён і працаваў там. Прыбег толькі нешта ўзяць, — паспешліва адказала Фія: Пэдрайк занадта ўжо строгі да Фрэнка.
— Ой, татачка, Фрэнк мой самы лепшы брацік! Ён маю Агнесу выратаваў ад смерці і абяцаў пасля вячэры зноў прыклеіць ёй валосікі.
— To і добра, — сонна прамармытаў бацька, адкінуў галаву на спінку крэсла і заплюшчыў вочы.