Са свайго кошыка з шытвом Фія дастала вялікія нажніцы. Падышла да Мэгі, якая ўжо больш за гадзіну не адважвалася злезці са свайго табурэта, спынілася з нажніцамі ў руках перад гэтым залацістым вадаспадам. I раптам — шчоўк! шчоўк! — пачала стрыгчы, пакуль доўгія локаны Мэгі, усе да апошняга, не ўслалі падлогу бліскучымі. кучкамі і па ўсёй галаве дзяўчынкі не праглянулі бязладныя лапікі скуры. Тут Фія нерашуча павярнулася да Фрэнка.
— Цяпер што, пабрыць? — ледзь растуляючы губы, запыталася яна.
Фрэнк з абурэннем ускінуў руку:
— Што ты, мама, не! Нізавошта! Добра памыем яе газай, і хопіць. He трэба, мама, прашу цябе!
I Мэгі павялі да кухоннага стала, нагнулі над тазам, і конаўка за конаўкай палівалі ёй галаву газай, церлі едкім мылам мізэрныя рэшткі валасоў. Калі, нарэшце, Фрэнк з Фіяй вырашылі, што ўжо досыць, дзяўчынка была амаль як сляпая, так моцна сціскала павекі, ратуючы вочы ад пякучых укусаў шчолачы, а на твары і на галаве густа высыпалі чырвоныя пухірыкі. Фрэнк змёў астрыжаныя кучары на ліст паперы і ўсунуў у агонь пад катлом, а венік апусціў у пасудзіну з газай. Самі яны — Фрэнк і Фія — таксама вымылі галовы, ад лугавага мыла так смылела, што ў іх аж займала дыханне. Потым Фрэнк прынёс вядро з растворам для дэзінфекцыі авечак і старанна памыў падлогу.
Навёўшы на кухні стэрыльную, як у бальніцы, чысціню, Фія з Фрэнкам прайшліся па спальнях, садралі з усіх ложкаў усе да адной коўдры і прасціны і дацямна кіпяцілі, выкручвалі і развешвалі бялізну. Матрацы і падушкі павесілі на паркан за домам і апырскалі газай, дываны з гасцінай павыбівалі ледзь не да дзірак. Усіх дзяцей узялі ў памочнікі, акрамя Мэгі, — так яна сябе абняславіла. Дзяўчынка схавалася за кузняй і плакала. Уся галава гарэла ад мыцця і скрэбкі, ад апёкаў і пухіроў, і так было дзяўчынцы горка і сорамна, што, калі Фрэнк нарэшце адшукаў яе, Мэгі не ўзняла на яго вачэй і, як ён ні ўгаворваў, не хацела ісці дамоў.
Урэшце яму давялося сілай цягнуць яе ў дом, яна адбівалася нагамі і рукамі, а калі пад вечар з Вэгайна вярнуўся Пэдзі, Мэгі забілася ў куток. Убачыўшы яе стрыжаную галоўку, Пэдзі закрыў твар рукамі і заплакаў, і так сядзеў, пагушкваючыся ў крэсле, а ўсе хатнія стаялі, пераступалі з нагі на нагу, не ведаючы, што рабіць і куды падзецца. Калі Пэдзі крыху супакоіўся, Фія закіпяціла чайнік, падала яму кубак чаю.
— Ну што там было ў Вэгайне? — папыталася яна. — Ты там нешта дужа доўга прабыў.
— Перш адсцябаў плёткай гэтага паскуду італьянчыка і кінуў яго ў вадапойнае карыта. Пасля ўбачыў Маклаўда — стаіць каля сваёй крамы і цікуе, дык я ўсё яму вылажыў. Маклаўд клікнуў сяго-таго з хлопцаў, што сядзелі ў краме, і мы пакідалі ў тое карыта ўсю італьянскую сямейку. Тады я пайшоў у школу да сястры Агаты, і яе, паверыш, хоць ты вяроўкай вяжы — так яна ашалела ад таго, што нічога сама не заўважыла! Выцягнула яна тое дзеўчанё італьянскае з-за парты — зірк на валасы, а там кішма кішыць. Ну а прагнала яе дамоў, загадала не паказвацца ў школе, пакуль галава не будзе чыстая. Калі я пайшоў назад, яна з сёстрамі Дэклен і Катарынай усёй школе наладзілі праверку і шмат у каго знайшлі тую погань. Гэтыя тры манашкі і самі здорава чухаліся спадцішка, — Пэдзі ашчэрыўся злараднай усмешкай, але, зірнуўшы на Мэгі, сцяў губы і ўтаропіў на яе суровы позірк: — А што да цябе, юная лэдзі, ты з італьянчыкамі больш ні-ні, і ні з кім наогул, хопіць табе і братоў. А калі не, тым горш. Ты, Боб, глядзі, каб у школе Мэгі ні з кім не вадзілася, толькі з вамі гуляла, ясна?
Боб кіўнуў галавой:
— Ясна, тата.
Раніцай Мэгі аж збялела, калі ёй сказалі збірацца, як звычайна, у школу.