— He вельмі ахайныя людзі тут жылі, — прамовіла Фія, праводзячы пальцам па пыльным буфеце.
Айцец Ральф засмяяўся:
— He спрабуйце змагацца з пылам, вам яго не адолець. У гэтай глухамані ў вас тры ворагі — спякота, пыл і мухі. Што ні рабіце, вам ад іх не пазбавіцца.
Фія глянула на свяшчэнніка:
— Вы вельмі ласкавы да нас, святы ойча.
— А як жа інакш? Вы адзіныя сваякі майго добрага друга — Мэры Карсан.
Фія слаба паціснула плячамі:
— Я не прывыкла быць у сяброўскіх адносінах са свяшчэннаслужыцелямі. У Новай Зеландыі яны трымаюцца адасоблена.
— Вы не каталічка, не?
— He, але Пэдзі католік. Натуральна, і дзеці, усе да апошняга, выхаваны ў гэтай веры, і вам няма чаго непакоіцца.
— Я і не думаю. А вам непрыемна?
— Мне, паверце, усё адно.
— Вы не перайшлі ў каталіцтва?
— Я не крывадушніца, айцец дэ Брыкасар. Я страціла веру ў сваю рэлігію і не адчуваю ніякага жадання аддацца другой, не менш бессэнсоўнай.
— Разумею вас. — Айцец Ральф не зводзіў вачэй з Мэгі, якая, стоячы на верандзе, паглядала ўгору — на дарожку, што вяла да гаспадарскага дома.