Айцец Ральф моўчкі прайшоў па дарагім дыване і пацалаваў ёй рукі; выйшла ў яго гэта вельмі прыгожа і вытанчана, бо чалавек ён быў высокі, зграбны ў рухах, і на ім яшчэ была строгая чорная сутана, якая надавала ўсяму яго абліччу нейкую велічную далікатнасць. У невыразных вачах Мэры Карсан мільгануў сарамяжны агеньчык, на вуснах ледзь страпянулася манерная ўсмешка.
— Вып’еце чаю, святы ойча? — запыталася яна.
— Залежыць ад таго, ці пажадаеце вы паслухаць месу, — адказаў госць, апускаючыся ў крэсла насупраць яе; сеў, закінуў нагу на нагу, і сутана крыху задзерлася, адкрыўшы воку брыджы для верхавой язды і высокія, па калені, боты — вымушаная даніна свяшчэнніка прыродным асаблівасцям яго парафіі. — Я прыехаў паспавядаць вас і прычасціць, але, калі вам заўгодна паслухаць месу, я праз некалькі мінут магу пачаць. Нічога са мной не зробіцца ад таго, што я яшчэ крышачку папашчу.
— Вы праз меру ласкавы, святы ойча, — самазадаволена прамовіла гаспадыня, хоць добра ведала, што ён, як і ўсе іншыя, з такой высокай пашанай ставіцца не да яе самой, а да яе кашаля. — Прашу вас, выпіце чаю, — зноў прапанавала яна. — Я абыдуся і прычасцем.
Hi ценю незадавальнення не прамільгнула на яго твары: тутэйшая парафія шчодрая на ўрокі самавалодання. Раз ужо яму надарыўся выпадак выбрацца з тае нікчэмнасці, у якую ён упаў праз сваю гарачнасць, больш ён такой памылкі ніколі не зробіць. I калі ўмела падкідаць карты, гэтая старая дапаможа здзяйсненню яго малітваў.
— Мушу прызнацца вам, мой ойча, што гэты год быў для мяне вельмі прыемны, — сказала Мэры Карсан. — Вы куды больш падыходзіце як пастыр, чым стары айцец Келі, хай бог згноіць яго душу. — Апошнія словы раптоўна прагучалі жорстка і помсліва.
Айцец Ральф мякка бліснуў на яе вачамі:
— Дарагая місіс Карсан! Такія пачуцці не вельмі хрысціянскія.
— Затое шчырыя. Стары быў горкі п’яніца, і я ўпэўнена — гасподзь бог згноіць яго душу, як выпіўка згнаіла яго цела. — Яна крыху падалася наперад у крэсле: — Цяпер я ўжо вас добра ведаю і, думаю, маю права задаць некалькі пытанняў, ці не так? Зрэшты, у нас тут, у Драгедзе, вам жывецца прывольна — набіраецеся ведаў у аўчарнай справе, адточваеце майстэрства верхавой язды, не ведаеце турбот і бязладнасці жыцця ў Джылі. Сюды я вас, праўда, сама запрасіла, але, думаю, маю права пачуць ад вас адказы на некаторыя мае пытанні, ці ж не так?
Напамінак пра тое, што ён павінен адчуваць удзячнасць да яе, быў яму малапрыемны, але айцец Ральф даўно ўжо чакаў таго моманту, калі місіс Карсан нарэшце палічыць, што мае над ім досыць улады, і пачне выстаўляць свае патрабаванні.
— Безумоўна, маеце права, місіс Карсан. Я вам бязмежна ўдзячны за дазвол жыць у Драгедзе і за ўсе падарункі — за коней, за машыну.
— Колькі вам гадоў? — запыталася старая без лішніх слоў.
— Дваццаць восем, — адказаў госць.
— Вы маладзейшы, чым я думала. I ўсё роўна такіх свяшчэннікаў, як вы, звычайна не засылаюць у такую глухамань, як Джылі. Чым жа вы праштрафіліся, што менавіта вас саслалі на край свету?
— Я абразіў біскупа, — спакойна, усміхаючыся, сказаў айцец Ральф.
— I, відаць, яшчэ як! Але, думаю, свяшчэнніку з вашым талентам не вялікае шчасце апынуцца ў такім закутку, як Джыланбаўн.
— На тое воля божая.