— А пра грошы на дарогу што-небудзь піша? — папыталася Фія.
— Нават не падумаю назаляць ёй такімі просьбамі! — адрэзаў Пэдзі і ўвесь аж напяўся. — Дабяромся да Аўстраліі і без папрашайніцтва. Таго, што я збярог, хопіць.
— А я думаю, яна абавязана аплаціць наш пераезд, — упарта паўтарыла Фія на вялікае здзіўленне ўсёй сям’і: не часта яна гэтак рашуча выказвала сваю думку. — Чаго гэта ты раптам усё тут кінеш і паедзеш працаваць на яе толькі таму, што яна нешта табе ў пісьме паабяцала? Раней яна ніколі і пальцам не паварушыла, каб нам памагчы, і я ёй не веру. Памятаю толькі, як ты не раз казаў, што другой такой скнары ў жыцці не бачыў. Ды і ведаеш ты яе, Пэдзі, не так ужо і добра; між вамі вялікая розніца ў гадах, і яна паехала ў Аўстралію, калі ты ў школу яшчэ хадзіў.
— He разумею, якое цяпер гэта мае значэнне. А калі яна такая жмінда, дык нам толькі больш спадчыны застанецца.
He, Фія, мы паедзем у Аўстралію і за дарогу заплоцім самі.
Фія болып не спрачалася. Па яе твары нельга было зразумець, ці пакрыўдзілася яна, што з ёю зусім не лічацца.
— Ура, мы едзем у Аўстралію! — закрычаў Боб і ўхапіў бацьку за плечы.
Джэк, Х’югі і Сцю заскакалі ад радасці, а Фрэнк усміхаўся, ён ужо не бачыў ні кухні, ні таго, што ў ёй было — позірк яго памкнуўся далёка наперад. Толькі Фію і Мэгі грызлі сумненне і страх, і яны пакутліва песцілі надзею, што ўсё ўляжацца і нікуды яны не паедуць: у Аўстраліі жыццё іхняе лягчэйшым не зробіцца — усё тое самае, толькі ў свеце чужым і нязвыклым.
— А дзе гэта — Джыланбаўн? — пацікавіўся Сцюарт.
Тут на стале з’явіўся стары геаграфічны атлас — хоць сям’я Кліры і жыла бедна, але на кухні ззаду абедзеннага стала ўзвышаліся некалькі паліц з кнігамі. Хлопчыкі засяроджана ўзіраліся ў пажаўцелыя лісты і нарэшце знайшлі штат Новы Паўднёвы Уэльс. Яны прывыклі да невялікіх адлегласцей у Новай Зеландыі і таму не зірнулі нават на маштаб у левым ніжнім ражку карты. I, само сабой, вырашылі, што Новы Паўднёвы Уэльс быў на велічыню такі самы, як і Паўночны востраў Новай Зеландыі. А вось і Джыланбаўн — уверсе злева, не далей, відаць, ад Сіднея, чым Уонгануі ад Окленда, хоць маленечкіх кружочкаў, што абазначалі гарады, было там значна менш, чым на карце Паўночнага вострава.
— Атлас вельмі стары, — сказаў Пэдзі. — Аўстралія, як Амерыка, — расце не спакваля, а скачкамі. Гарадоў там цяпер, пэўна, больш стала.
На параходзе ехаць давядзецца апошнім класам, але толькі тры дні — не такая бяда. He тое што доўгія тыдні, калі дабіраешся з Англіі ў Паўднёвае паўшар’е. З сабой узяць можна будзе толькі адзежу, фарфоравы посуд, кухоннае начынне, пасцельную бялізну і гэтыя вось паліцы з кнігамі — рэчамі каштоўнымі; мэблю давядзецца прадаць, a то грошай не хопіць, каб перавезці Фіёнін пасаг, што ў гасцінай — клавесін, дываны, крэслы.
— Я не дапушчу, каб ты засталася без усяго гэтага, — цвёрда сказаў жонцы Пэдзі.
— Ты думаеш, у нас на гэта грошай хопіць?
— Хопіць. А што датычыцца астатняй мэблі, дык, Мэры піша, нам рыхтуюць дом, дзе раней жыў галоўны аўчар, і там ёсць усё, што нам можа спатрэбіцца. Я рады, што нам не давядзецца жыць у адных сценах з Мэры.
— Я таксама, — сказала Фія.
Пэдзі паехаў у Уонгануі і купіў білеты ў васьмімесную каюту чацвёртага класа на «Вэгайне»; дзіўна — параход і бліжэйшы ад іх горад называюцца аднолькава. Адплывалі ў канцы жніўня, і да пачатку месяца ніхто ўжо не сумняваўся — вялікая падзея адбудзецца. Трэба было аддаць каму-небудзь сабак; коней і двухколку прадаць, мэблю пагрузіць на падводу старога Энгуса Макуэртэра і адправіць у Уонгануі на распрадажу, упакаваць Фіёнін скарб, а таксама фарфоравы посуд, бялізну, кнігі і кухоннае начынне.
Фрэнк застаў маці каля прыгожага старога клавесіна — яна стаяла, пагладжвала чуць ружаватае, у тонкіх прожылках, дрэва і рассеяна разглядала сляды пазалоты на кончыках пальцаў.