Безумоўна, трэба было ўдзень добра папрасіць жанчыну, каб яна яму пачытала. Гэта б і спаць ёй не дало. Адным стрэлам забіў бы двух зайцоў. Але, на жаль, сам ён заснуў раней за яе. Як ні стараўся — усё сапсаваў.
I вось цяпер зноў у яго будзе гэтая невыносная бяссонніца. Ён спрабаваў у рытме дыхання лічыць ад ста назад. Спрабаваў у думках крок за крокам прайсці звыклаю дарогаю з дому ў школу. Спрабаваў у пэўным парадку назваць вядомых яму насякомых, групуючы іх па відах і сямействах. Але, пераканаўшыся, што ўсе намаганні дарэмныя, пачаў яшчэ болей нервавацца. Глухое гырканне ветру, які нясецца па краі ямы... Скрыгат рыдлёўкі, што рэжа сыры пясок... Далёкі брэх сабак... Ледзь чутныя галасы, якія калышуцца, быццам язычок полымя ў свечцы... Пясок, што сыплецца няспынна і, як наждак, вострыць кончыкі нерваў... I ўсё гэта ён павінен цярпець.
Нічога, як-небудзь вытрывае. Але ў тое імгненне, калі свежыя блакітныя промні слізганулі ўніз з краю ямы, усё стала наадварот — пачалася стычка з пяском, які ўбіраўся ў яго, як вада ў губку. I калі гэтае ганебнае кола не будзе недзе разарванае, дык, чаго добрага, крупінкі пяску спыняць не толькі гадзіннік, але і сам час.
Артыкулы ў газеце былі такія самыя. У ёй нельга было пазнаць нават слядоў таго, што тыднёвы разрыў усё ж існуе. Калі гэта акно ў навакольны свет, дык, відаць, шыбы ў ім — матавыя.
«Хабарніцтва ў сувязі з падаткамі перакінулася з прыватных кампаній на гарадскія ўлады»... «Універсітэцкія гарады зрабіць Мекаю індустрыі»... «Прадпрыемствы адно за адным прыпыняюць работу. Паседжанне Генеральнага савета прафсаюзаў набліжаецца; пункт погляду будзе апублікаваны»... «Маці забіла дваіх дзяцей і атруцілася сама»... «Пачашчаная кража аўтамабіляў — новы стыль жыцця ці новы від злачынстваў?»... «Невядомая дзяўчына ўжо тры гады прыносіць кветкі да паліцэйскае будкі»... «Цяжкасці алімпійскага бюджэту Токіо»... «Сёння прывід зноў зарэзаў дзвюх дзяўчат»... «Студэнты губяць здароўе наркотыкамі»... «Да курса акцый дакрануўся асенні вецер»... «Вядомы тэнар Блю Джэксан прыязджае ў Японію»... «У Паўднёва-Афрыканскім Саюзе зноў хваляванні: 280 забітых і параненых»... «Зладзейская школа без платы за навучанне; ублытаны жанчыны; атэстаты аб заканчэнні — пры паспяховай здачы экзаменаў».
Ніводнага артыкула, які шкада было б прамінуць. Прывідная вежа з прасветамі, складзеная з прывіднае цэглы. Увогуле, калі б на свеце існавала толькі тое, што шкада ўпусціць, рэальнасць ператварылася б у крохкі шкляны выраб, да якога страшна дакрануцца. Але жыццё — тыя самыя газетныя артыкулы. Таму кожны, разумеючы яго бяссэнсавасць, цэнтр компаса размяшчае ў сваёй хаце.
I раптам на вочы трапіўся ашаламляльны артыкул.
«Каля васьмі гадзін раніцы чатырнаццатага на будаўнічым участку жылога дома, вуліца Ёкакава, 30, экскаватаршчык Тасіра Цугому (28 гадоў), які працаваў у кампаніі Хінахара, быў прыдушаны пяском, што абваліўся, і моцна пакалечаны. Яго прывезлі ў бліжэйшую бальніцу, і неўзабаве ён памёр. Згодна з расследаваннем, зробленым паліцэйскім участкам Ёкакава, прычынаю няшчасця паслужыла тое, напэўна, што, скопваючы дзесяціметровую гару, ён выбраў знізу занадта многа пяску».
Зразумела... Яны знарок падсунулі мне гэты артыкул. Дарэмна яны не выконвалі б мае просьбы. Добра яшчэ, што не абвялі яго чырвоным чарнілам. Вельмі скандальных тыпаў можна ўрымсціць і Чорным Джэкам... Скураны мяшок насыпаюць пяском — такою штукаю стукнеш не горай, чым жалезным ці свінцовым кіем... Колькі б ні гаварылі, што пясок цячэ, але ад вады ён адрозніваецца... Па вадзе можна плысці, пад цяжарам пяску чалавек тоне...
Занадта радасным здавалася мне становішча.